أَ فَلا یَتَدَبَّرُونَ الْقُرْآنَ

مرحوم شیخ صدوق، طبرسی و دیگر بزرگان به نقل از ابراهیم بن عبّاس حکایت کنند:
در طول مدّتی که در محضر مبارک امام علیّ بن موسی الرّضا علیه السلام بودم و در محافل و مجالس گوناگون، همراه با آن حضرت شرکت داشتم، هرگز ندیدم سخنی و مطلبی در مسائل دین و امور مختلف از آن حضرت سؤال شود؛ مگر آن که بهتر و شیواتر از همه پاسخ می‏فرمود.و در همه علوم و فنون به طور کامل آگاه و آشنا بود؛ و نیز جوابی را که بیان می‏نمود در حدّ عالی قانع‏ کننده بود؛ و کسی را نیافتم که از او آشناتر باشد.
همچنین مأمون در هر فرصت مناسبی به شیوه‏های مختلفی، سعی داشت تا آن حضرت را مورد سؤال و آزمایش قرار بدهد؛ ولی امام علیه السلام در هیچ موردی درمانده نگشت؛ و بلکه در هر رابطه‏ ای که از آن حضرت سؤال می‏شد، به نحو صحیح و کامل پاسخ، بیان می‏فرمود.
و معمولاً مطالب و جواب سؤال‏هائی که حضرت بیان می‏فرمود، برگرفته شده از آیات شریفه قرآن بود.
آن حضرت قرآن را هر سه روز یک مرتبه ختم می‏کرد؛ و می‏فرمود:
اگر بخواهم، می‏توانم قرآن را کمتر از این مدّت هم ختم کنم و تلاوت نمایم.
ولیکن من به هر آیه‏ای از آیات شریفه قرآن که مرور می‏کنم درباره آن تأمّل می‏کنم و می ‏اندیشم، که پیرامون چه موضوعی می‏باشد، در چه رابطه یا حادثه‏ای سخن به میان آورده است؛ و در چه زمانی فرود آمده است.
و هرگز بدون تدبّر و تأمّل در آیات شریفه، از آن‏ها ردّ نمی‏شوم، به همین جهت است که مدّت سه روز طول می‏کشد تا قرآن را تلاوت و ختم کنم.

---

منبع؛  عیون أخبارالرّضا علیه السلام : ج 2، ص 180، ح 4