در شبانه روز، ترجیحا دل شب، ده دقیقه ای با خدا خلوت کن. وضو بگیر و سر
سجاده ات بنشین و به خداوند عرض کن به دیدار شما آمده ام. اگر خطاهایت و افکار
دنیوی به ذهنت آمد، چند بار استغفار کن، برطرف می شود و فضای دلت خلوت و روشن
می شود. آن گاه صلوات بفرست تا نورش بیشتر شود. اگر بر این کار مداومت نمایی، این
ده دقیقه همه ی اوقات شبانه روزت را خواهد گرفت.
برگرفته از کتاب مصباح الهدی(سخنان حاج اسماعیل دولابی)، مهدی طیب، صفحه ی 271
چیزی که هست عینک ما درست صاف نیست، ما نمی فهمیم. فرض کنید ما از خدا خانه می خواهیم و خدا خانه ای که ما می خواهیم برای ما مصلحت نمی داند، حالا خدا چه کار می کند؟ آیا دعای او را باطل می کند؟ نه، بلکه بالاتر از خانه به او می دهد. به ملک می فرماید: «چند سال عمر این فرد را افزایش بده.» در حالی که این بیچاره خیال می کند در برابر این همه زحمت که کشید، اثری از خانه و از دعای خودش ندید و دعایش مستجاب نشد، چون نمی داند که بالاتر از استجابت این دعا به او داده شده است، این را نمی فهمد. باید به خدا حسن ظن داشته باشیم و عینک باید واسع و صاف باشد و کدورت نداشته باشد.
"جناب عشق، مجموعه رهنمودهای حضرت آیت الله العظمی محمدتقی بهجت، علی اکبر مزدآبادی، صفحه 72"
شک نکن! این سختی های گذرا را تاب بیاور که بعد از هر سختی گشایشی هست!
نگاه کن! دو بار تاکید کرده است تا دلت محکم و قرص شود!
اصلاً، جنس عُسر این طور است که به دنبالش یُسر می آید...
